...

دلم گرفته بی تو   در این فضای بسته

نفس نفس بریدم   در این هوای بسته

اسیر این اتاق کوچک تکراری ام

ندارم انتظاری  از این دو پای بسته

بهار و پاییز من تفاوتی ندارد

نمی وزد نسیم از پنجره های بسته

ترانه مرده اینجا  غزل شکسته حالا

نمانده غیر از سکوت  از این صدای بسته...

فصل بین عشق و نفرت

فصل مرگ قصه هام شد

خواستن و نداشتن تو

واسه من گرون تمام شد

فصل سوختن فصل ساختن

فصل زندگی رو باختن

سوختن و چیزی نگفتن

رسم دنیارو شناختن

فصل یلدای مکرر  تو شبای سوت و کورم

فصل پاییز شکستن واسه برگای غرورم

فصل خاطرات کهنه توی قاب آرزوها

مرگ عاشقای صادق  روی مسلخ دوروها

فصل رویای خیالی آرزوهای محالی

فصل کوچه های بن بست واسه عابرای خالی

خیلی وقته که تو رفتی  کم شدی از روزگارم

ولی من هنوز تو سینه م  کسی جز تو رو ندارم

کسی جز تو رو نمی خوام  توی بهبوهه هستی

اگه تلخی اگه شیرین اگه هستی اگه نیستی

اگه هستی اگه نیستی...

یه روز از روزای قصه

اومدی تو سرنوشتم

بوی گل میداد ترانه م

وقتی از تو می نوشتم

با تو آسمون شدم من

پا گذاشتم روی هستی

می مونم تا سر جونم

پای عهدی که تو بستی...

یه روز از روزای قصه

تو شدی بود و نبودم

بوی گل میداد غزل هام

وقتی از تو می سرودم...

  تو هم یه شب پر می زنی...

     پا می زاری رو گفته هات

     من می مونم با خاطر شکل قشنگ خنده هات

  تو هم یه شب پر می زنی...

     مثل گذشته های من

     آره.. تو هم مثل همه

           نمی مونی برای من

  تو هم یه شب پر می زنی...

     پا می زاری رو هر چی هست

     با اینکه می دونی کسی

         دل به تو مثل من نبست...

                 دل به تو مثل من نبست...

  تو هم یه شب پر می زنی ...

       پا می گیری از این قفس

       غصه نخور... پرنده ام...

               رها می شی...

                       همین وبس...

کسی چه میداند...

پشت این گریه چه کسی می خندد.؟

پشت این خنده چه غوغایی بر پاست.؟

شاید گریه ات برایم بهتر باشد...

چون خنده ات بیشتر مرا می ترساند...